การไม่ได้เป็นทายาทสิงห์บลู อาจเป็นอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโธมัส ทูเคิลที่เชลซี

โค้ชคนใหม่ที่ยอดเยี่ยมของเชลซีกำลังเผชิญกับการต้อนรับที่ไม่เป็นมิตรตั้งแต่เริ่มงาน ไม่เหมือนกับแฟรงก์ แลมพาร์ด เพราะเขาไม่ได้ถูกบ่มเพาะมาในฝูงของ"สิงโตสีน้ำเงิน"

มันไม่ใช่แค่สโมสร ไม่ได้เกี่ยวกับแค่ตัวผู้เล่นและพวกเขาสามารถส่งบอลเข้าตาข่ายได้มากกว่าคู่แข่งหรือไม่ สโมสรฟุตบอลของคุณเป็นบางสิ่งมากกว่านั้นเสมอ อาจเป็นที่แห่งความทรงจำในวัยเด็กหรืออาจเป็นบ้าน อาจเป็นสัญลักษณ์ของการต่อต้านสถาบัน บางทีโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับสโมสรชั้นนำที่มีจิตวิญญาณทางความคิดงมากกว่าแค่การอยู่รอด มันแสดงถึงตัวตนทางการเล่น

นั่นเป็นเหตุผลที่แฟนๆ ของแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดบางคนตื่นตัวขึ้นเมื่อมีการตั้งข้อสังเกตว่าพวกเขาเป็นสโมสรที่ไม่มีปรัชญาการเล่นที่สอดคล้องกัน แม้ว่าจะชี้ให้เห็นในช่วงเวลาที่ปั่นป่วนอย่างในปัจจุบัน ซึ่งก็อาจเป็นประโยชน์ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมแฟนๆ ของนิวคาสเซิลจึงรู้สึกผิดหวังกับทีมภายใต้การคุมทีมของราฟา เบนิเตซ น้อยกว่าภายใต้การคุมของสตีฟ บรูซ แม้ว่าผลการแข่งขันเมื่อเร็วๆ นี้จะใกล้เคียงกันก็ตาม อย่างน้อยในตอนนั้นก็รู้สึกได้ว่าทั้งหมดแล้วมันมีความหมายบางอย่าง ว่ามีแผนการที่ดีกว่าในการทำงานและนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมแฟนๆ ของลีดส์จึงมีความสุขอย่างมาก อย่างน้อยก็เมื่อพวกเขาไม่ต้องตามล่าการสบประมาทในสื่อ แล้วสนุกไปกับกระแสที่น่าตื่นเต้นของบิเอลซิสโม่ ทุกคนต้องการ DNA และทุกคนต้องการที่จะเชื่อว่าพวกเขาไม่เหมือนใคร, พิเศษและความสำเร็จที่ได้มานั้นมีความสำคัญมากกว่าสิ่งที่ไม่มี

มีประเด็นที่กว้างกว่าตรงจุดนี้ ซึ่งเป็นกฎของการลดผลตอบแทนซึ่งเป็นสิ่งที่รุนแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุคซูเปอร์คลับ มีถ้วยไรเดอร์คัพที่น่าทึ่งมากมายในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมา แต่สำหรับยุโรปไม่มีรายการใดที่เหมือนกับปี 1985 เมื่อมีการยึดคืนเป็นครั้งแรกในรอบ 28 ปี สิ่งหนึ่งที่ทำให้รายการแข่งขันคริกเก็ต Ashes ในปี 2005 น่าทึ่งมากคืออังกฤษชนะพวกเขากลับมาหลังจาก 16 ปี สตีฟ เดวิสคว้าแชมป์โลกสนุกเกอร์ 6 รายการ แต่สุดท้ายที่จำได้ดีที่สุดคือหนึ่งในสองรายการที่เขาแพ้เดนนิส เทย์เลอร์ในปี 1985

ไม่มีใครลืมชัยชนะครั้งแรกหรือการชนะครั้งแรกหลังจากการพ่ายแพ้ที่ยาวนาน ความคุ้นเคยในความสำเร็จจนติดเป็นนิสัยย่อมลดทอนความอิ่มเอมใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

มีช่วงเวลาที่ทุกลีกมีความพิเศษ ใน 30 ฤดูกาลแรกหลังสงครามโลกครั้งที่สองทำให้ได้แชมป์ที่แตกต่างกัน 13 รายการ ชื่อนี้ถูกเก็บไว้สามครั้งและไม่มีใครชนะเกินห้าครั้ง ตอนนี้ด้วยอำนาจที่กระจุกตัวอยู่ในกลุ่มสโมสรเล็กๆ การคว้าแชมป์ลีกนั้นไม่เพียงพออีกต่อไป

กรณีนี้ในพรีเมียร์ลีกน้อยกว่าในฝรั่งเศสอิตาลีหรือเยอรมนี แต่ไม่มีใครอยากเชื่อว่าพวกเขาประสบความสำเร็จเพียงเพราะร่ำรวย การชนะด้วยวิธีที่ถูกต้อง, วิธีที่ทำให้ภาพลักษณ์ของสโมสรสมบูรณ์นั้นดูจะมีความสำคัญมากกว่า

หรืออย่างน้อยที่สุดก็เป็นการสนับสนุนส่วนหนึ่งของสโมสร อีกแง่มุมที่โดดเด่นอย่างหนึ่งของปฏิกิริยาที่มีต่อการไล่แฟรงค์ แลมพาร์ดออกคือการแบ่งแยกที่ชัดเจนในฐานแฟนบอล ความคาดคะเนเท่าที่จะเป็นไปได้คือ ยิ่งแฟนบอลอายุมากก็มีแนวโน้มที่พวกเขาจะเห็นใจแลมพาร์ด แน่นอนว่าบรรดาผู้ที่ระบุว่าเป็น "แฟนบอลที่เข้าร่วมการแข่งขัน" แทบจะเป็นเอกฉันท์ในความรู้สึกว่าเขาถูกปลดออกเร็วเกินไป

ความตึงเครียดดูจะเป็นลักษณะพิเศษของยุคโลกาภิวัตน์ ในอีกด้านหนึ่งชุมชนท้องถิ่นได้เข้ามาในวิถีของเชลซีด้วยการผสมผสานระหว่างความใกล้ชิดของครอบครัวและการเข้าร่วม ในทางกลับกัน กลุ่มแฟนบอลต่างประเทศนั้นต่างกันมากขึ้น พวกเขาจะมีประสบการณ์กับทีมเชลซีผ่านทางทีวีดาวเทียมและวิดีโอเกมเสียมากกว่า ในอดีตมีการเชื่อมโยงกันมากกว่าด้วยแนวคิดที่ว่ามีสายใยศักดิ์สิทธิ์ของ "เลือดสิงห์บลู" ที่ทอดยาวผ่านเมสัน เมาท์ไปยัง ดิดิเยร์ ดร็อกบา ถึง จานฟรังโก้ โซล่า ไปยัง เคอร์รี ดิกสัน ถึง ปีเตอร์ ออสกู๊ด และอื่น ๆ (และสิ่งนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงสำหรับทุกสโมสร ไม่ใช่แค่เชลซี)

นั่นคือเหตุผลที่แลมพาร์ดจึงมีความสำคัญมาก เขาเป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเชลซี การที่เขารวบรวมผลผลิตจากอะคาเดมี่ 4 รายมาร่วมในทัพ ได้แก่ แทมมี่ อับราฮัม, คัลลั่ม ฮัดสัน-โอดอย, รีส เจมส์ และเมาท์ โดยมี ฟิกาโย โทโมรีและบิลลี่ กิลมอร์เป็นปีก โดย เลือดสิงห์บลู” ของพวกเขานั้นปฏิเสธไม่ได้เลย หากประสบความสำเร็จก็สามารถแสดงให้เห็นได้อย่างถูกต้องว่าเป็นสินค้าออร์แกนิกไม่ใช่การซื้อจากร้านค้า และนั่นจะมีความหมายมากกว่าประสบความสำเร็จในลีกยูโรปาแบบปราศจากเชื้อของเบนิเตสและเมาริซิโอ ซาร์รี่ เพียงเพราะความฝันมันน่าดึงดูด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นจริง บางทีเมื่อเวลาผ่านไปแลมพาร์ดอาจจะแยกแยะความเปราะบางของเชลซีในการโต้กลับและลูกตั้งเตะ การกำหนดแผนการบุกที่สอดคล้องกัน หาวิธีเสริมความมั่นใจให้ผู้เล่นที่กำลังดิ้นรนและหาวิธีตอบสนองต่อความพ่ายแพ้ที่ไม่เกี่ยวข้องกับการตำหนิทีมของเขาและทำลายพวกเขาได้หรืออาจจะไม่ เพราะปัญหาในการแต่งตั้งคนที่มีประสบการณ์ในการบริหารมาแค่หนึ่งปีคือหลักฐานที่ไม่อาจโต้แย้งได้ในกรณีของเขา (แม้ว่าแลมพาร์ดจะเป็นผู้จัดการทีมที่ทำหน้าที่ยาวนานที่สุดเป็นอันดับสี่ในยุคของโรมัน อับราโมวิช แต่นั่นอาจเป็นกลไกความสุขในทางทฤษฎีของเชลซีก็ได้)

แต่ความฝันนั้นก็ช่างเย้ายวนและนั่นคือปัญหาของโทมัส ทูเคิล เขาเป็นคนที่มีแนวโน้มการฝึกสอนที่โดดเด่นที่สุดคนหนึ่งของโลก แต่เขาไม่ใช่แลมพาร์ด เขาไม่ได้ซึมซับ “เลือดสิงห์บลู” มาเลย ที่แย่กว่านั้นคือเขามาถึงในฐานะนักบวชมังสวิรัติผู้มีปัญญา ในโลกที่มีผู้เชี่ยวชาญเต็มไปหมด ก็แบบเดียวกับชาวเยอรมันที่สงสัยใน"วัคซีนความกล้าหาญของสหราชอาณาจักร"

แฮร์รี่ เร้ดแนปป์ นั้นดูจะคับแค้นใจกับ "โค้ชชาวอินทรีเหล็ก" เมื่อหลานชายของเขาดูเหมือนว่าแทบจะไม่มีส่วนร่วมในการนำเข้ามา เขาอาจพบว่าไม่ใช่แฟนๆ ทุกคนที่ตื่นเต้นกับการฟื้นตัว 16 ครั้งในรอบสามคนสุดท้ายกับวูล์ฟอย่างที่มั่นใจ ไม่เลยโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาต้องจ่ายค่าใช้จ่ายให้กับนักเตะชาวอังกฤษสามคนที่เขาทิ้งไว้ในเกมแรกของเขา

ไม่มีสิ่งใดที่จะดูไม่เกี่ยวข้องหากทูเคิลขับเคลื่อนเชลซีขึ้นสู่ท็อปโฟร์หรือนำพวกเขาไปสู่ความรุ่งโรจน์ในเอฟเอคัพหรือแชมเปี้ยนส์ลีกในฤดูกาลนี้ แต่สภาพแวดล้อมก็ดูจะถูกทำให้กลายเป็นความขัดแย้งกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งหากความพยายามของเขาที่จะปฏิรูปตัวริมเส้นที่นำไปสู่บรรยากาศที่อึดอัดอย่างเช่นในเกมที่เจอกับวูล์ฟ

สงครามวัฒนธรรมที่น่าเบื่อหน่ายซึ่งดูเหมือนจะกำหนดชีวิตสมัยใหม่ไปเสียทุกสิ่ง ในเรื่องนั้นทูเคิลอาจโชคดีที่เขาสามารถเริ่มปลูกฝังความคิดของเขาในสนามกีฬาที่ว่างเปล่า “ความเป็นสิงห์บลู” ก็อาจดูแตกต่างมากขึ้นไปเมื่อแฟนๆ กลับมา

ที่มา : https://www.theguardian.com/football/blog/2021/jan/30/thomas-tuchel-not-true-blue-chelsea-frank-lampard

สนับสนุนโดย sa-game.bet / pgcandy.com